Doğduğun da küçücük bir melekti o.
hiç bir şeyin farknda değilLdi etrafında oLan
ama zamanla büyüdü büyüdü büyüdü...
ve artık herşeyin farkına warıcak haLe qeLdi.
kısa zamanda öğrendi herşeyi.
acıyı hissetmeyi öğrendi.üzüLmeyi gördü..
we en önemLisi qözLerinden süzLen o yaşLarı siLmeyi.
neydi ki o süzüLenLer?
neyi simgeLiyordu?
neden döküLüyordu?
kim için? ne için?
önemlimiydi bu gözyaşLarı o sebep için?
bi sürü sorusu wardı daha akLında.
kendine sordu sordu sordu...
yaLnızken kimse yoktu yanında.
kime sarıLacaktı? kimin omzunda ağLayacaktı?
insanLar inanırmıydı bi meLeğin bu kadar acı çektiğine.
inanırLarmıydı bi meLeğin çok ağLadığına..
we her acı çektiği wakit her canı yandığında kanatLarınından tüyLerini kaybetmesine..
ama o kaybediyordu. kendini kaybetmişti gaLiba artık.
ne hayaLLerLe geLmişti dünya'ya. güzeL bi yer oLmadığını biLiyotdu buranın , neLer döndüğünü qörüyordu. Düşndü ki Dünya'ya gidip mutLuLuk yaymak onun qörevi olduğuna karar werdi. Bu sebepLerLe , dünyayı deiştiricem uğruna qeLdi.
dünya'da da eskisi gibi mutLu oLacağını düşünmüştü.
ama zamanLa gördü ki her$ey istediği gibi gitmiyormuş. MeLekLerin biLe dayanacakLarı bi sınırı varmış..
bu kadar acıyı gördükten, onları yaşadıktan sonra ne düşünebLirdiki meLek.
...
sadece ve sadece akLında bi fikir wardı. bundan sadece bir dostuna bahsetmişti."Dostum" dediği insan bile ona kötüLük yapınca artık dayanamadı ve sonnda kendini bu dünya'dan siLdi. Artık ebedi huzura kavuşmştu beLki de.
dost dediği insan evine geLip onu yerde, kanatLarı kan içinde gördüğünde akLından "acaba ben bu meleği üzücek kadar ne yaptım ? " sorusuyLa yanına eğiLmişti ve eLİndeki notu gördü..
notta şöyLe yazıyordu:
"Artık dayanamadm bu kdr acıya. Ya kendimi öLdürecektim ya onLar mutsuz oLacaktı, bense kendimi seçtim...
Çünkü bir meLek insanLarı üzecek hiç birşey yapamaz."
Duygu Altuğ.
22.01.2008