"İM" .............

Kapı koluna tuttu. Biraz evvel bir başka el ise ayrılmıştı. Yakın geçmişte, bir yabancının etinin içinde dağılmış damarlarda hızla akan kanın sıcaklığı kapıya işlemiş ve şimdi kapı koluna tutunmakta olan eline nüfuz etmişti. Parmak uçlarındaki sinirler tarafından hemen hissedildi nemli sıcaklık. Ve beynin karanlık bir bölgesinde, asıl düşünülenin çok uzaklarında, küçük bir görsel varoldu: Dağılmakta olan ısı, beynin düşünceye dışsal bölgesinde, küçük bir karartıyı bir insan siluetine parlatıp yok olmuştu sessizce. Bir an için, sadece bir an içinde oldu her şey ve yaşamın olağan akışı içinde çoğunlukla farkedilmeden… İşte doğa, milyonlarca evrede var ettiğini, kendi yaratımına dâhil olan zamanın göreceliği sayesinde bir ana indirgemişti. Sadece bir an… Ancak tanrı, bir eserini anlatmada bu kadar mütevazı olabilirdi.

“her başlangıç çünkü
bir devamdır aslında,
olayların defteri ise
hep yarı açık durur. “

(Wislawa Szymborska,Yıldırım Aşkı)

Ama hayatında bir karartı da olsa var olmuştu kapı kolundaki insan. Bedeni bir an için ve bir karartılık da olsa bir yaşamın varlığını kendi içinde eyleme dönüştürmüştü. Sonra fark etti ki binlerce karartı, her kapıyı açışında, her minibüse binişinde ve ana caddede kalabalık içinde yürürken rast geldiği her omuz temasında, kafede mönüyü eline her alışında…vs. beynin asıl odağının uzaklarında bir yerlerde varolmaktaydı. Beynin bir bölümü diğer binlerce insanınkilerle iletişim kurmadaydı. Tanımadık değildik aslında… Zihinlerde bir yerler tanımaktaydı birbirlerini. “Belki bu yüzdendi”, dedi, “seni yıllardır tanıyor gibi sevişim, aşinalığım gözlerine, ellerine… Biz belki yıllardır tanışmaktaydık”

“daha önce tanışmadıklarına göre
aralarında hiçbir şey olmadığını sanıyorlar.
belki ta eskiden, yanyana geçtikleri sokaklar,
koridorlar, basamaklar ne derler buna peki? “

(…)

Koca bir örümcek ağı kaplamıştı dünyayı, fark etti Hepimizin yazgısı, bir madde, bir söz, bir bakış da olabi-lir, herhangi bir soyut/somut üzerinde kesişmekteydi aslında. Ve bu kesişim noktaları, -kafasında canlandırdığı- ağın birleşme noktalarıydı. Tanrı bizi birbirimize tabi kılmıştı, birbirimize bağlı… Sayılı “an” vermişti ve sayılıydı saniyeler. Zaman çaktırmadan birlikte yaşanmaktaydı… Bizi birbirimize taşıyan kesişimler yaratmıştı; besbelliydi, açıktı! Sokakta sevilen bir kedi bile, bizi bir başkasına taşımaktaydı ve bir başkasını da bize… Bir kapı kolu, telefonda yanlış numarayı çevirmiş bir ses, omzun sürtündüğü bir sokak lambası…

“uzun zamandan beri
rastlantının onlarla oynaması
şaşırtırdı kuşkusuz onları. “

(…)

Yanından geçerken tanımadık bir ifade, bir nefeslik bir hayat da solunsa bucağında, anlamı olmalıydı.

Kapı kolunu bıraktı… Bir yabancıya -ve aslında bir tanıdığa- iletilmek üzere bir parça kendinden, kapının koluna bıraktı… Sokağa çıktı… Yolda yanından geçtiği her kıvrıma tanıdık ifadelerle gülümsedi… Bir anlık da olsa hayatını paylaştığı, yanından geçip giden o insanlara gülümsedi…

“imler vardı, belirtiler de,
varsın anlaşılmasınlar, ne var ki bunda?
belki üç sene önce,
geçen salı belki
bir yaprak,
hani uçan omuzdan omuza? “

(…)