KADİR TANDOĞAN

1958 yılında istanbul‘da emekçi bir ailenin çocuğu olarak doğan Kadir, devrimci mücadele ile bir çok yoldaşı gibi, genç yaşlarda, liseliyken tanıştı . Devrimci mücadelede parti sempatizanı olarak yer alan Kadir, dönemin öğrenci gençlik eylemlerinde ve devrimci sosyalist hareketin örgütlediği bir çok kitlesel eylemde aktif olarak yer aldı.
Partiye bağlı olarak yıllara yayılan bir mücadele ortamında giderek kendini geliştiren Kadir, Güngören, Tozkoparan vb. bölgelerinde örgütlenme çalışmalarında çok önemli roller oynadı. Bir çok silahlı eylem pratiği içerisinde pişen Kadir, 1979 yılı sonlarında Parti üyesi olarak yeni görevler üstlendi ve Şişli, Levent, Okmeydanı, Kasımpaşa vb. bölgelerinde çalışmalar yürüten Parti hücrelerinde birinde çalıştı. 16 Nisan 1980‘de Amerikalı subay Sam Novello ve CIA için faaliyet gösteren Ali Sabri Baytar‘ın cezalandırılması eyleminde Ahmet Saner ve Hakkı Kolgu ile birlikte görevlendirilen Kadir, eylemden sonra, yoldaşları ile birlikte, çatışmayla yakalandı. Kadir, devrimci mücadelesini bu kez ödünsüz cezaevi direnişleri ile devam ettirdi. Yoldaşı Ahmet ile birlikte, idam cezasına çarptırıldı. Faşist cunta, Ahmet ve Kadir‘i, bir ABD heyetinin Türkiye‘ye yapmakta olduğu resmi ziyaret günlerinde, 25 Haziran 1981‘de idam etti. Kadir, yoldaşı Ahmet gibi idam sehpasına işçi sınıfı ve emekçi halklara, marksizm-leninizme olan inanç ve bağlılığını haykırarak çıktı.

Sevgili aileme, anneme, Mediha ablama, Nuriye ablama, kardeşim Meliha, yeğenim Servet ve enişteme:
İnanın bu yaşamımda ölmeme değil, sizleri arkada, gözü yaşlı bıraktığıma üzülüyorum. Kolay değil, benimki bir anlık şey. Ya sizler? Ömür boyunca içinizde bir burukluk, bir acı duyacaksınız. İsteğim beni aklınıza getirdikçe ailenin bir ferdini, Kadir‘inizi üzülmeden, acı duymadan anabilmeniz. Kolay değil, biliyorum. Beni düşünürken dünyada tek oğlunuz Kadir‘inizi yitirmiş bir kişi olarak değil, sadece binlerce kişiden biri olarak düşünmenizi isterim. Böylesi belirli bir teselli, ama daha iyisini düşünemiyorum. Ölmek de doğmak gibi doğal bir olaydır. Ölenlere değil, insan yaşayanlara sarılmalıdır. İşin en doğrusu budur. İnsan acıyla yaşayamaz. Yaşarsa da mutlu olamaz. İnsan yok olanla değil, ancak varolanla yaşarsa mutlu olabilir. Temennim, bir arada hep beraber mutlu yaşamaktı, mümkün olmadı. Üzgünüm. Yaşam benle son bulmuyor, bensiz de devam ediyor. Yaşam yaşayanların üstüne kuruluyor. Üzgün değilim; çünkü sizin de bir süre sonra kendinizi toparlayacağınızı, eksik aksak da olsa aile yaşamınızı eski rayının üstüne oturtacağınızı tahmin ediyor, teselli ediyorum kendimi. Bu mektup elinize geçtiğinde ben ölmüş olacağım, üzgün değilim... Mektubum baştan sona hüzün dolu. Ama bu şartlar altında yazmak için aklıma hiçbir şey gelmiyor. Sizleri hüzne boğmak istemezdim. Mektubu uzun tutmayacağım. Hem yazacak fazla bir şey bulamıyorum hem de fazla hüzün ve ayrılık kelimeleri iyi olmasa gerek. Bütün arkadaşlara, komşulara, akrabalara selam ederim. Her zaman sizi canı kadar seven,
KADİR‘iniz ... 25 haziran 1981